Rue Savoie, Paris

Inderdaad, in het oudste stadsdeel van Parijs zijn we gelogeerd op de vijfde etage van een 17de eeuws appartement. Midden in het zesde arrondissement (Saint Michel). Studenten en toeristen. Onze trip begon om 10u30 vanochtend, met een autochtone Antwerpenaar, rood van alcohol en blauw van de sigaretten, die een gedeukte taxibus van taxi Sinjoor bestuurde. Authentieker kan niet. Daarna het nieuwe station van het metropoolke bewonderd en met de Thalys naar een echte metropool vertrokken. Onvermijdelijke zatte en luidruchtige Hollanders waren ons deel in de trein. Het lijkt wel of een hele natie maar niet uit zijn puberteit geraakt. In de gare du Nord een broodje genuttigd en dan met metrolijn 4 naar Saint Michel gespoord. De place Saint Michel straalt enorm veel Parijs uit, met een fontein in het gezicht en de Seine in de rug. We wandelen met onze valiezen naar de rue Savoie, waar we door de eigenaar van het appartement verwelkomd worden en uitvoerig geïntroduceerd worden in zijn appartement en zijn stadsdeel. Hij complimenteert tot tweemaal toe onze kennis van het Frans en het gedrag van onze kinderen. Enkel het eerste is vleierij. Vervolgens wandelen we langs de Seine richting Pont Neuf. De kinderen genieten van de prullariakraampjes aan de boorden van de Seine. We wandelen gedurende 120 meter langs L'Hôtel des Monnaies, nu een museum maar tot 1973 een echte muntenslagerij. Je hoort de Franse Frankskes nog in de Seine kletteren. Het werd in 1771 door architect Antoine gebouwd.  Zijn familienaam heeft men nooit gekend ! Fuji point voor Louvre en Nôtre Dame, en dan verder langs L'Institut de France. Dit "instituut" dankt zijn ontstaan aan Mazarin. Rondom de Tour de Nesle zijn l' Académie française (gesticht in 1635), l'Académie des inscriptions et belles-lettres (gesticht in 1663), l' Académie des sciences (gesticht in 1666), l'Académie des beaux-arts (gecreëerd in 1816) en l'Académie des sciences morales et politiques (gesticht in 1795) verenigd. Het intellectuele geweten van Frankrijk ! We wandelen de rue Bonaparte in, waar aan het begin zowaar Dries Van Noten een boetiek heeft. De prijzen liggen er net iets lager dan in het metropoolke. De rue Bonaparte is zeer druk en goed voorzien van allerlei leuke shops. Zenobie vindt het het hoog tijd om er aan te beginnen: SHOPPEN. We wandelen via l' école des Beaux Arts verder richting l'église Saint-Germain-des-Prés. L' école des Beaux Arts ligt op een domein van 2 hectares midden in de stad. Per vierkante meter woonst betaal je nu in dit deel van Parijs 12000€.... . Arnaut denkt dat studeren hier wel heel duur moet zijn. In l'école werd het eerste Franse museum geïnstalleerd tijdens de periode van de revolutie, excuseer, de Revolutie. Deze zorgde er voor dat de verder gelegen l'église Saint-Germain-des-Prés bijna volledig met de grond gelijk gemaakt werd. Een zekere baron Hausmann had hier ook zijn aandeel in.  Van de voormalige immense abdij met dezelfde naam is dan ook nog alleen een kapel uit 1225 te bewonderen (gebouwd door Pierre de Montreuil). In de schaduw van de kerk (ja, de zon schijnt !) eten we heerlijke crêpes uit het vuistje. We slaan af naar la rue des Canettes. Parijse studenten frequenteren deze straat reeds 4 eeuwen. Op nummer 5 was er tussen 1840 en 1843 le "cénacle des buveurs d'eau". We drinken en eten in bar Six, ja, met een i. Iets verderop legde Anna van Oostenrijk in 1643 de eerste steen van l'église Saint -Sulpice. Door geldgebrek was ze pas in 1749 klaar. De twee torens samen zijn 4m hoger dan één toren van de Nôtre Dame. Ze staat in de stellingen, waarschijnlijk met Amerikaans geld dankzij het boek van Dan Brown. De nulmeridiaan liep destijds nog hier. Nu is ze 5° verplaatste naar Greenwich. Via het palais de Luxembourg wandelen we naar het Théatre de l'Odéon. In 1782 gebouwd, was het in mei 1968 het verzamelpunt voor rebellerende studenten. Ook nu zit het pleintje voor het theater vol luidruchtige maar tamme studenten. Via de rue de l'Ecole de Médecine (Sorbonne avant la lettre) komen we op de carrefour de l'Odéon. De lelijke Danton heeft er een standbeeld, even lelijk als de mens zelf. Zoon van een advocaat, op tweejarige leeftijd serieus op zijn bakkes gegaan, was hij de tweede minister van Justitie na de revolutie. Op 24 maart 1794 gaat hij een tweede keer op zijn smoel. Zijn levenslang gehavend gezicht (misvormde lip en neus) rolt nu uit de guillotine als een speklap, enkel nog goed voor de geschiedenisboeken. Vreemd dat de Franse geschiedenis bol staat van helden die geëxecuteerd werden, en daarna vereeuwigd werden met een standbeeld. Via knappe winkeltjes en bistro's wandelen we nu door het centrum van Saint Michel terug naar onze stek. Vijf verdiepingen hoog. Rust. In de lokale Champion kopen we wat proviand. We eten op ons appartement en filosoferen over de dag. Slimme kinderen hoor ! Slaapwel.