Paris by rain

De regen kletterde de hele nacht op ons dak. Verwonderd staan we op met echt zonlicht door de ramen. 104 treden hoog denken we dat we boven de wolken zitten. Het ontbijt is des huizes. Ieder zijn deel. De zuidertoren van de Nôtre Dame herbergt vele figuurtjes die Quasimodo's vrienden waren. Echter, de rij is te lang, en de trappen te talrijk (424). Niettemin is het genieten in de kerk. Zonder staal en beton, maar met stenen en hout. De kathedralenbouwers deden hun werk met talrijke sluitstenen. Niemand in de kerk is vroom. Kaarsjes aan 2 euro, herdenkingsmunten idem dito, aan een automaat. De glasramen getuigen van een rijk verleden. Hier is gewerkt ! Dat kan men van van banken niet zeggen. Daar wordt immers lucht verhandeld. Het pleintje achter de kerk is het gezelligst. Vroeger stonden de houten huizen hier tot tegen de stenen muren van gods huis geschraagd. Er was zelfs een houten kerk. Enkel toegankelijk voor de armen. Ja, toen waren er ook al banken. Na een vingerhoedje wandelen we de Seine over, recht de rue Saint-Louis en l'Ile in. Voor de meisjes kost het wat tijd om door deze straat te dolen. Arnaut en ik nuttigen dan maar een natje in een bar waar Bill Clinton nog aanwezig was. Het lijkt wel een eeuw geleden. Ik weet niet of Monica toen ook in de buurt was, maar sigaren worden er in de bars-tabac niet meer gerookt. Alle heren en dames staan nu buiten te paffen. On-Frans. In de rue Saint-Louis en l'Ile is er een hotel, dat in een salle de jeu de paume gevestigd is. De enige salle van dit pre tennis die nog niet is afgebroken. Het spel stierf een stille dood in 1876. Een slap net, kleine rackets en pingpongballetjes: waarschijnlijk een spel voor penopauzerende mannen. Is ons geslacht hetzelfde lot beschoren ? Volgens genetici zullen we inderdaad ook uitsterven. We kruisen terug de Seine en komen in een moeras. De Marais. Een trip door ons Zenobie voorbereid. Hier huizen nu homo's en joden. Het lijkt wel Antwerpen. We eten in een lokale tent veel te vettig. De wandelgangen van de place des Vosges bieden ons bescherming tegen de neerkletsende regen. Via de rue des Rosiers wandelen we naar het centre Pompidou. Onderweg wandelen we één van de vele zijgangetjes in en botsen zowaar op een galerie met foto's, ook te koop. Het resultaat is binnenkort in Emblem te bewonderen. Het musée Carnavalet is spijtig genoeg gesloten. In de rue des Rosiers, en ook de rue du Roi de Sicile, zitten kledingwinkeltjes die net zo origineel zijn als die van de grote namen op de linkeroever, maar met panden en prijzen die een stuk minder duur zijn. Het centre Pompidou is een serieuze contradictie. Een vrij conservatief politiek heerschap, die zo een clownesk gebouw laat optrekken. Van de jaren 70 tot nu fronsen de Parijzenaars nog hun wenkbrauwen. Gelukkig werd het in 2000 "opgepoetst". Zo is het nu de herberg van moderne kunst (Miro, Mondriaan, Dubuffet ea). Mij doet het denken aan een genetisch experiment; een kruising tussen Jaga en Viessman. Trouwens, proficiat Jaga ! We nuttigen een milkshake in het restaurant on top, en genieten van het uitzicht. We duiken nu de metro in en sporen naar Pere-Lachaise. U hoort het goed, een kerkhof. Jim Morrisson vonden we, Molière en Edith Piaff niet. Halloweenwandeling in de schemerzone tussen leven en dood. Van vijf tot zes maar reeds donker. Père De La Chaise was een jezuiet, die het in 1762 verkocht om de schulden van de jezuieten te kunnen afbetalen. Omdat de Parijse doden buiten de bewoonde stadsdelen dienden begraven te worden, werd door stadsarchitect Brongiart dit kerkhof ontworpen. Als reclamestunt werden onder andere Molière en La Fontaine hier herbegraven. Maar ook de families Petitgrand en Petitjean liggen er. En gravin Strogonoff. Veel vlees is er wel niet meer aan de botten. Vanaf dan wil elke begoede Parijzenaar er onder de grond. Gras hebben ze daar niet op hun buik, want elke tombe is een klein huis. Gelukkig is er nergens iemand thuis. Het is nu 47 hectare groot, en slim, er is nu ook een crematorium. Want groter kan echt niet, je loopt er nu al verloren. Vele Amerikaanse extra-muros begraafplaatsen zijn op Pere-Lachaise geïnspireerd. Die domme Amerikanen toch. Een half uurtje metro later zijn we terug in onze hemel, levend. In het Quartier Latin, rue Buci, wordt het voorlaatste avondmaal genuttigd, met spannende verhalen over verleden, heden en toekomst. Tijdens het schrijven valt hier iedereen in slaap. Mijn gedachten gaan uit naar zus Annemie. We missen haar als gids in deze stad die de hare is,maar die niet meer Frans lijkt te zijn.